Cycle for Water

Joost Nooteboom en Michel Roodenburgh fietsen van Alaska naar Zuid Argentinië om aandacht te vragen voor het feit dat 900 miljoen mensen geen toegang hebben tot schoon drinkwater.

Cycle for Water Promo from Michiel & Joost on Vimeo.

Een lesje in algemene kennis...

“Paul Crutzen! Weet je niet wie dat is? Nee sorry, hoezo? Ah. Nu snap ik waarom je reageerde alsof het een van de vele reacties is die we de afgelopen tijd kregen op het Nutrienten Platform in oprichting.” Aldus Gert de Bruijne, partner in crime in het agenderen van fosfaatschaarste, een tot nu toe onbekende maar nagenoeg zekere next inconvenient truth (zie youtube filmpje hieronder).

Ik tast nog steeds in het duister, totdat Gert me vertelt met wie ik de afgelopen weken een aantal keer achteloos heen en weer heb zitten mailen, zonder te beseffen met wie ik te maken heb. Paul Crutzen, grondlegger van de theorie waardoor het gat in de ozonlaag werd ontdekt en winnaar van de Nobelprijs voor de Scheikunde. Mea culpa, maar toen Crutzen zijn theorie ontwikkelde werd er aan mijn geboorte überhaupt nog niet eens gedacht en toen het gat in de ozonlaag werd ontdekt had ik net mijn eerste week op de peuterspeelzaal achter de rug... Geen excuus. Brundtland ken ik ook. Maar goed, feit is dat het er tijdens het opbouwen van mijn algemene kennis op een of andere manier tussendoor is geschoten. Voortaan zal ik beter opletten.

Fosfaat Schaarste - element P

Ontwikkelingshulp kun je heel goed zelf doen

7.45 uur. Ik zit tegenover huisgenoot Derk nu eens een keer niet in de veewagon naar Leiden Centraal, maar in een verlaten intercity naar Schiphol om daar over te stappen op de overvolle ambtenaarexpress naar Den Haag Centraal. Niet anders dan normaal lees ik de gratis kwaliteitskrant (?) De Pers. Al snel valt mijn oog op het artikel ‘Ontwikkelingshulp kun je ook heel goed zelf doen’, vlak naast een artikel met Fleur Agema van de PVV in de hoofdrol dat ik logischerwijs oversla. Zonder me uit te laten over de vraag of ik het eens ben met de 900 miljoen aan ontwikkelingshulp die geschrapt wordt, kan ik me zeker vinden in het intensiever betrekken van het bedrijfsleven bij de opgave om de 4 mrd mensen die de zogenaamde Base of the Pyramid vormen naar een hoger plan te tillen.

Het artikel gaat over het Katakle initiatief. Een clubje van ‘cijfermatig gedreven’ mensen; vijftig ondernemers, zakenmensen, advocaten en accountants als ‘alternatief ministerie voor ontwikkelingssamenwerking’. ‘Katakle zet nietin op grootschalige infrastructuur in grote steden, maar zet epicentra op in middelgrote dorpen. Openbare gebouwen met meerdere functies, zoals een school, medische post en een door vrouwen gerunde microkredietbank. Ook leren mensen er over aidspreventie, ondernemersvaardigheden en landbouwtechnieken.’ Op korte termijn wil Katakle nog eens 150 ondernemers en bedrijven mobiliseren voor funding.

Op m’n werk aangekomen pak ik meteen de telefoon om contact met Katakle op te nemen. Eens kijken wat ze met water doen. Dat blijkt veelal al integraal onderdeel uit te maken van de opgerichte epicentra, maar oud-directeur Elisabeth Roelvink staat zeker open voor contacten met de watersector. Goed begin van de dag.

Hoewel ik erg te spreken ben van dit soort initiatieven, die op een meer bedrijfsmatige manier gemanaged worden, lijkt ook hier vanuit de bedrijven die de funding verzorgen sprake te zijn van een gift. Op zich is dat natuurlijk geen probleem, zolang er lokaal ondernemerschap ontstaat en mensen ‘self-supporting’ worden. Maar op deze manier blijft ontwikkeling afhankelijk van de welwillendheid van, in dit geval, een groep bedrijven. Bedrijven die hun gift, zo heb ik me laten vertellen, in principe niet terug zien. Nog beter zou het volgens mij zijn als er bij de investerende partijen naast een maatschappelijke, ook een financiële prikkel is en investeringen terugverdiend worden. Bijvoorbeeld doordat private partijen investeren in de ontwikkeling van ondernemers die in een later stadium bijvoorbeeld potentiële lokale partners kunnen worden, waarmee ze kunnen gaan samenwerken. Een combinatie dus van het investeren in ontwikkeling en tegelijkertijd het creëren van een soort first mover advantage op een onontgonnen markt. Het werken in ontwikkelingslanden biedt Nederlandse bedrijven ook innovatiekansen omdat ze geconfronteerd worden met andere randvoorwaarden en uitdagingen. Makkelijker gezegd dan gedaan zullen velen zeggen. Ongetwijfeld, maar volgens mij wel de toekomst. Ook voor een deel van de watersector.

Het goud van de 21ste eeuw

Geld verdienen. Veel geld. Dat is wat ik wilde toen ik in 2001 in het Hoge Noorden bedrijfskunde ging studeren. Gedurende de jaren daar kwam ik er langzamerhand achter wat ik echt wilde. People, Planet & Profit trokken. Geld verdienen door goed doen. Hoe mooi zou dat zijn? In de laatste jaren van mijn studie kwam het op mijn pad, het goud van de 21ste eeuw: Water. Een bedrijfje opgezet. Voorlopig geen succes. Maar ondanks dat was het inmiddels helemaal duidelijk wat ik wilde: werken in water. De plek waar geld verdienen, mens en milieu elkaar ontmoeten. Dat is waar het op mijn blog over gaat. Over zaken waar mijn vader zich al zijn halve werkende leven mee bezig houdt. Over ondernemen in water. Over het onontgonnen terrein dat de BoP heet. Over innovatie, samenwerking en wat ik mee maak in mijn werk bij het NWP. Maar niet alleen maar serieus. Ik zal ook schrijven over leuke dingen die ik in werk of prive tegenkom, af en toe een grapje maken en mooie foto's uploaden zodat ik stiekem ook nog uiting kan geven aan een van mijn nog verder te ontplooien hobby's: fotograferen. Reageer vooral. Ik zal ongetwijfeld zo nu en dan iets uitkramen waar je het niet mee eens bent. Of juist wel, dan hoor ik het ook graag :)